مقایسه سطح سرمیige تام و اختصاصی در افراد مبتلا به آنافیلاکسی به گندم قبل و بعد از حساسیت زدایی

زمینه و هدف: آلرژی به برخی مواد خوراکی امری شایع است که به نظر می رسد به علت واکنش های ایمنی و غیرایمنی رخ می دهند. یکی از عوامل مهم در ایجاد این واکنش ها، میانجی گری آنتی بادی ige می باشد که می تواند موجب آنافیلاکسی شود. افزون بر این، یکی از شایع ترین مواد خوراکی آلرژی زا گندم می باشد که اگرچه بهترین روش همانند سایر آلرژن ها، پرهیز از برخورد با آن می باشد، اما می توان از راهکارهای نوینی مانند ایمونوتراپی خوراکی جهت حساسیت زدایی و کاهش یا عدم افزایش ige در این بیماران استفاده کرد. هدف این مطالعه، بررسی میزان ige اختصاصی و تام بیماران قبل و بعد از ایمونوتراپی می باشد. روش کار: 12 نفر از بیماران مبتلا به آنافیلاکسی به گندم پس از مراجعه به کلینیک آلرژی و ایمونولوژی بالینی بیمارستان حضرت رسول اکرم (ص) مورد معاینه و با چالش غذایی دوسوکور با کنترل دارونما مورد تشخیص قرار گرفتند؛ سپس طی یک پروتکل دو فازی تحت ایمونوتراپی خوراکی قرار گرفتند که فاز اول تجویز دوزهای افزایشی آرد سمولینا و فاز دوم تجویز دوزهای افزایشی ماکارونی می باشد. میزان ige تام سرم و ige اختصاصی گندم، قبل و بعد از حساسیت زدایی با روش elisa اندازه گیری شد. همچنین جهت بررسی واکنش پوستی، تست پریک انجام و برجستگی پوستی ارزیابی شد. در نهایت ائوزینوفیل های موجود در اسمیر بینی بیماران، قبل و بعد حساسیت زدایی بررسی گردید. یافته ها: قبل و بعد از حساسیت زدایی میزان ige اختصاصی گندم در بیماران اندازه گیری شد و با وجود اینکه افزایش اندکی را نشان می داد اما اختلاف معنی داری مشاهده نشد (1/0p>). همچنین میزان ige تام در این بیماران افزایش کمی را نشان می داد اما تفاوت معنی داری یافت نشد (9/0p>). میانگین اندازه برجستگی بعد از پروتکل نسبت به قبل از پروتکل کاهش نشان داده است که تفاوت معنی داری را نشان می داد (02/0p<). تعداد ائوزینوفیل های اسمیر بینی تفاوت معنی داری را نشان نداد (5/0p>). نتیجه گیری: در این مطالعه اثربخشی روش ایمونوتراپی خوراکی بر میزان ige اختصاصی و تام بیماران دارای آلرژی به گندم نشان داده شد. با این وجود مطالعات بیشتری جهت زمان شروع، دوز اولیه، چگونگی افزایش دوز تدریجی و دیگر فاکتورهای موثر در روند حساسیت زدایی به گندم مورد نیاز است.